Το ποδόσφαιρο χαρακτηρίζεται το "άθλημα των φτωχών" και οι κερκίδες της Superleague σίγουρα δικαιολογούν αυτόν τον τίτλο.
Ελέω της οικονομικής κρίσης, αρκετές ομάδες έχουν ρίξει τα εισιτήρια τους κάτω από 10 ευρώ, πολλές μάλιστα τα έχουν ακόμα και 5 ευρώ όπως ο Άρης και ο Παναθηναϊκός (για τα μέλη της Παναθηναϊκής Συμμαχίας). Η κοινωνική κατάσταση έχει οδηγήσει σε αυτήν τη λύση, να γεμίζεις τουλάχιστον το γήπεδο και να διαγράφεις τον παράγοντα "έσοδα των εισιτηρίων". Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, ούτε τα 5 αυτά ευρώ διατίθενται, κάτι που συμβαίνει για παράδειγμα στην θύρα 3 του Άρη. Η τσέπη άδεια, αλλά το trademark στην θέση του (σχετικά) καθώς είναι προτιμότερο από το να τα χάσει ο Άρης και τα δύο.
Ως αποτέλεσμα, τα πέταλα των γηπέδων πλέον δεν τραγουδάνε αλλά μιζεριάζουν. Τα προβλήματα στο σπίτι, έχουν κάνει τα γήπεδα έναν χώρο έκφρασης άγριων συναισθημάτων και στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών ακόμη και της δικής τους ομάδας, βλέπουν τον κακό εργοδότη, τον κακό γείτονα, την κακή γυναίκα. Όταν βγαίνουν οι ομάδες από τα αποδυτήρια ακούς πιο πολλές γιούχες παρά χειροκροτήματα "αφού βγαίνει ο αντίπαλος", ξεχνώντας ότι είναι και η δική σου ομάδα μαζί!
Βιώνοντας όλα τα επεισόδια που έχουν συμβεί φέτος στο Βικελίδης αλλά και αυτά στο Παναθηναϊκός - Εργοτέλης, έχω να πω πως η θύρα 3 και η θύρα 13, αντίστοιχα, μοιάζουν σαν δύο ωρολογιακές βόμβες έτοιμες να εκραγούν.
Οι "στραβές" του Άρη παίρνουν μία ιδιάζουσα μορφή. Ενώ οι οπαδοί των γηπεδούχων κατευθύνονται προς τα αποδυτήρια για να επιτεθούν στους παίκτες, τελικά η συμπλοκή αφορά τους φανατικούς και την αστυνομία. Αυτό πήρε τεράστια έκταση μετά το ματς του Άρη με τον Απόλλωνα Σμύρνης. Οι αστυνομικοί έριξαν τόσα δακρυγόνα έξω από το γήπεδο, που όλη η Χαριλάου σηκώθηκε στο πόδι. Πολλοί παρευρισκομένοι σώθηκαν μπαίνοντας σε μπουγατσατζίδικα και γυράδικα, ενώ μετά την ρίψη, η περιοχή έμοιαζε με εμπόλεμη ζώνη. Καμμένοι κάδοι, συλλήψεις, πυροσβεστική... Κάτι ανάλογο συνέβη και μετά το ματς με τον ΟΦΗ.
Στην Λεωφόρο τα πράγματα είχαν, επίσης, μια άγρια μορφή. Όλα άρχισαν από τις αποδοκιμασίες για τον διαιτητή Δελφάκη και κατέληξαν σε βομβαρδισμένους "Αμπελόκηπους". Στο πρόσωπο της αστυνομίας αντικατοπτρίζεται για τους περισσότερους οπαδούς το κράτος, από το οποίο νιώθουν πληγωμένοι. Η "στολή" ανάβει τα αίματα.
Πολλά από τα μέλη της αστυνομίας, ειδικά κάποια παλιά μυαλά, όχι η μορφωμένη νέα γενιά, προκαλούν τέτοιες συγκρούσεις. Για παράδειγμα, στην Αθήνα ένας αστυνομικός έκανε το κοτόπουλο μπροστά από τους οπαδούς και εξαιτίας του τα επεισόδια κράτησαν πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο. Επίσης, την αγανάκτηση του κόσμου προκαλεί η απαγόρευση των μετακινήσεων. Κάποτε πρέπει να γίνει η αρχή, τα πρώτα βήματα θα είναι δύσκολα προφανώς... Ωστόσο, δεν έχει το δικαίωμα η αστυνομία να μην καλύπτει το έργο αυτό, είναι χρέος της.
Το αγωνιστικό αποτελεί απλά την σπίθα των επεισοδίων, η πραγματική τους ουσία είναι η κακοπέραση που περνάει ο κόσμος, αν και δεν θα 'πρεπε όσο στραβές κι αν είναι οι συνθήκες. Πάντως, αν από κάπου ξυπνήσει η κοινωνική οργή, αυτό θα είναι αναμφίβολα ένα γήπεδο μεγαλούπολης. Ο θυμός παίρνει γρήγορες και αυθεντικές διαστάσεις, όχι τυποποιημένες όπως αυτών της ΔΕΘ.
Παρόλα αυτά,δεν έχετε κανένα δικαίωμα να διαιωνίζετε αυτή την κατάσταση. Αν βάλετε τελεία, να την βάλετε άμεσα. Δεν υπάρχει άλλοθι. Οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν καμία υποχρέωση να ακούν αυτό το βουητό της κερκίδας. Η δουλειά του οπαδού είναι να λέει συνθήματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου