Μοναδικός επιζώντας από το καράβι που βούλιαζε ήταν ο τερματοφύλακας-φύλακας άγγελος των πράσινων Σέι Γκίβεν. Ένα τοίχος στήθηκε μπροστά στα γκολποστ των βρετανών που έσωσε την ομάδα του από πρωτοφανή διασυρμό. Κάθε φορά που ακουμπούσαν την μπάλα οι Ισπανοί την έβλεπαν σαν ευκαιρία για γκολ,και αυτές οι περιπτώσεις έκαναν τους στατιστικολόγους να χάσουν το μέτρημα (27-6 σουτ,75%-25% κατοχή της μπάλας για Ισπανούς και Ιρλανδούς,αντίστοιχα). Βρήκε και τα έκανε η Ισπανία που δεν έδειξε οίκτο σε μια ομάδα που πονούσε σε όλες τις γραμμές εκτός από την θέση κάτω από τα δοκάρια. Απογοητευτικός κυρίως αποδείχτηκε ο Ρίτσαρντ Νταν,ένας αμυντικός που έχει γράψει την δική του ιστορία στα αγγλικά γήπεδα,αφού οι κινήσεις του και τα διωξίματά του από την άμυνα ήταν πολύ αργά και αβέβαια. Και να μην κατέληγε γκολ η φάση,η μπάλα πάλι θα κατέληγε στα πόδια των Ισπανών και ''φτου από την αρχή''. Μέσα σε όλες τις αποκρούσεις που πραγματοποίησε ο Γκίβεν περιλαμβάνεται,πιθανώς, και η καλύτερη της διοργάνωσης αφού με το ένα χέρι κατόρθωσε να αποκρούσει σουτ που ήταν συστημένο για τα δίχτυα. Το 1-0 δεν αποτυπώνει σε καμία περίπτωση την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου αφού το πάθος μπορεί να περισσεύει από τους Ιρλανδούς,όμως,η ανάπτυξή τους μπάζει από όλες τις πλευρές. Στα πρώτα 33 λεπτά η Ισπανία,μάλιστα, είχε κάνει 281 σωστές πάσες ενώ η Ιρλανδία 94. Ο Τόρρες ήταν ο δράστης στο 4',στο πρώτο γκολ των ιβήρων,το οποίο δεν αρκούσε στους Ισπανούς οι οποίοι σε κάποιες φάσεις έδειχναν νευρικοί και απαιτούσαν από τους εαυτούς τους να αυξήσουν το σκορ.
Το δύσκολο έργο στην διακοπή,αναμφίβολα, το έφερε στις πλάτες του ο Τζιοβάννι Τραπαττόνι. Από την μία πλευρά,άμα έπαιζε φουλ-αμυντικά θα γλίτωνε την συντριβή ενώ από την άλλη θα είχε ως αντιμέτωπο τον διεθνή τύπο που θα του πίστωνε ατολμία και φόβο. Τελικά, ο προσανατολισμός που διάλεξε έμοιαζε περισσότερο επιθετικός αφού στόχος του ιταλού προπονητή ήταν,τουλάχιστον,να πλησιάσει το γκολ της τιμής. Η επιλογή του αυτή τον εξέθεσε καθώς και στο δεύτερο μέρος η Ιρλανδία δεν μπόρεσε να κοιτάξει επουδενί στα μάτια την αντίπαλο της η οποία είχε άγριες διαθέσεις. Η ''αγριότητα'' των φούριας ρόχας φάνηκε και στο 49',70' και 83' όπου Σίλβα,Τόρρες και Φάμπρεγας,αντίστοιχα, βρήκαν τον δρόμο προς τα δίχτυα. Ακόμα και το 4-0 έδειχνε φτωχό ως επιβράβευση από την μία για τους νικητές και ως τιμωρία από την άλλη για τους ηττημένους που θεωρούσαν χαμένο το παιχνίδι πριν καν αρχίσει. Η απώλεια των τριών ή έστω του ενός βαθμού κόντρα στην Κροατία αποτέλεσε για τους πράσινους το game over στην διοργάνωση.
Ο νόμος του ισχυρού επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά αφού οι ακριβοπληρωμένοι και κομμάτια της αφρόκρεμας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου παίχτες της Ισπανίας βρήκαν απέναντι τους μια ομάδα όπου παραδείγματος χάρη,όπως προαναφέρθηκε και στο σχετικό με το Κροατία-Ιρλανδία άρθρο,τρεις παίχτες δεν έχουν συμβόλαιο με ομάδα. Το γαλατικό χωριό δεν νίκησε τους Ρωμαίους και έκπληξη δεν σημειώθηκε. Ο Τόρρες ήταν σε μεγάλα κέφια και τα δύο γκολ του άξιζαν για να ανεβεί το ηθικό του. Πολλοί ξεγελιούνται από την άδικη κριτική των βρετανικών ΜΜΕ αφού η αναγέννηση του ισπανού επιθετικού δεν έλαβε χώρα στο συγκεκριμένο ματς αλλά είχε ήδη αρχίσει από τον εκτός έδρας αγώνα της Τσέλσι με την Μπενφίκα για τους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ,παιχνίδι το οποίο έληξε 0-1.
Ανάμεσα σε μία Ισπανία που εξαφάνιζε την μπάλα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιοι παίχτες έκαναν το ''μπαμ'' περισσότερο από τους άλλους. Πάντως,στους κορυφαίους σίγουρα περιλαμβάνεται ο Νταβίντ Σίλβα,που ενώ έκανε στο πρώτο μέρος κάποιες επιπόλαιες πάσες,πέτυχε ένα γκολ και σημείωσε δύο ασσίστς. Για τους Ιρλανδούς,ο Ρόμπι Κιν αποτελεί έναν θρύλο και δίκαια φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού καθώς όταν οι υπόλοιποι παίχτες άρχισαν να τα παρατάνε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της χώρας ήταν ακόμα εκεί για να πολεμήσει.
Το δύσκολο έργο στην διακοπή,αναμφίβολα, το έφερε στις πλάτες του ο Τζιοβάννι Τραπαττόνι. Από την μία πλευρά,άμα έπαιζε φουλ-αμυντικά θα γλίτωνε την συντριβή ενώ από την άλλη θα είχε ως αντιμέτωπο τον διεθνή τύπο που θα του πίστωνε ατολμία και φόβο. Τελικά, ο προσανατολισμός που διάλεξε έμοιαζε περισσότερο επιθετικός αφού στόχος του ιταλού προπονητή ήταν,τουλάχιστον,να πλησιάσει το γκολ της τιμής. Η επιλογή του αυτή τον εξέθεσε καθώς και στο δεύτερο μέρος η Ιρλανδία δεν μπόρεσε να κοιτάξει επουδενί στα μάτια την αντίπαλο της η οποία είχε άγριες διαθέσεις. Η ''αγριότητα'' των φούριας ρόχας φάνηκε και στο 49',70' και 83' όπου Σίλβα,Τόρρες και Φάμπρεγας,αντίστοιχα, βρήκαν τον δρόμο προς τα δίχτυα. Ακόμα και το 4-0 έδειχνε φτωχό ως επιβράβευση από την μία για τους νικητές και ως τιμωρία από την άλλη για τους ηττημένους που θεωρούσαν χαμένο το παιχνίδι πριν καν αρχίσει. Η απώλεια των τριών ή έστω του ενός βαθμού κόντρα στην Κροατία αποτέλεσε για τους πράσινους το game over στην διοργάνωση.
Ο νόμος του ισχυρού επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά αφού οι ακριβοπληρωμένοι και κομμάτια της αφρόκρεμας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου παίχτες της Ισπανίας βρήκαν απέναντι τους μια ομάδα όπου παραδείγματος χάρη,όπως προαναφέρθηκε και στο σχετικό με το Κροατία-Ιρλανδία άρθρο,τρεις παίχτες δεν έχουν συμβόλαιο με ομάδα. Το γαλατικό χωριό δεν νίκησε τους Ρωμαίους και έκπληξη δεν σημειώθηκε. Ο Τόρρες ήταν σε μεγάλα κέφια και τα δύο γκολ του άξιζαν για να ανεβεί το ηθικό του. Πολλοί ξεγελιούνται από την άδικη κριτική των βρετανικών ΜΜΕ αφού η αναγέννηση του ισπανού επιθετικού δεν έλαβε χώρα στο συγκεκριμένο ματς αλλά είχε ήδη αρχίσει από τον εκτός έδρας αγώνα της Τσέλσι με την Μπενφίκα για τους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ,παιχνίδι το οποίο έληξε 0-1.
Ανάμεσα σε μία Ισπανία που εξαφάνιζε την μπάλα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιοι παίχτες έκαναν το ''μπαμ'' περισσότερο από τους άλλους. Πάντως,στους κορυφαίους σίγουρα περιλαμβάνεται ο Νταβίντ Σίλβα,που ενώ έκανε στο πρώτο μέρος κάποιες επιπόλαιες πάσες,πέτυχε ένα γκολ και σημείωσε δύο ασσίστς. Για τους Ιρλανδούς,ο Ρόμπι Κιν αποτελεί έναν θρύλο και δίκαια φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού καθώς όταν οι υπόλοιποι παίχτες άρχισαν να τα παρατάνε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της χώρας ήταν ακόμα εκεί για να πολεμήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου