Ρώτησα τα μάτια μου τι έχουν και πονάνε... Πορτογαλία 0-0 Ισπανία (πεν. 2-4)

Ήταν το ματς που οι πιο πολλοί φίλαθλοι στο 90' σταμάτησαν να βλέπουν,ζώντας ήδη αρκετά λεπτά βασανιστικών στιγμών. Λίγοι ήταν οι θαρραλέοι που άντεξαν να δουν και τα πέναλτι αφού ήταν σχεδόν,βέβαιο,πως στην παράταση δεν θα άλλαζε κάτι. Οι θεατές θα παρακολουθούσαν έναν αγώνα με suspense και διακυμάνσεις στο σκορ μόνο αν η Πορτογαλία πετύχαινε πρώτη γκολ. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και η Σελεσάο ''αποτελείωσε'' τον κόσμο με την εμφάνισή της μετά και το μαρτυρικό Πορτογαλία 0-1 Γερμανία. Η Πορτογαλία είχε χτίσει μία πολύ καλή παράδοση απέναντι στους φούριας ρόχας αφού στα τελευταία 12 παιχνίδια μεταξύ τους είχε χάσει μόλις 2 φορές. Μάλιστα, το συντριπτικό 4-0 που γνώρισαν οι δεύτεροι σε φιλικό τον Νοέμβριο του 2010,τους είχε πονέσει αρκετά. Επίσης,η νίκη με 0-1 των Πορτογάλων απέναντι στους γείτονες τους στο Euro 2004, τους οποίους οδήγησε στον αποκλεισμό, ήταν δύο αρκετά σοβαροί λόγοι για να ζητήσουν οι Ισπανοί την εκδίκηση και, έστω από την διαδικασία των πέναλτι,το κατάφεραν. Αξίζει να σημειωθεί πως η Ισπανία πάει,πλέον,στον τελικό έχοντας δεχτεί μόνο ένα γκολ στα 5 ματς που έχει δώσει στο Euro 2012 και αυτό το σημείωσε η Ιταλία στο πρώτο παιχνίδι του ομίλου τους.

Η ομάδα του Πάουλο Μπέντο παρατάχθηκε στον ημιτελικό κόντρα στους πρωταθλητές κόσμου του 2010,χωρίς αλλαγές. Απλά,χρειάζεται να τονιστεί πως προτίμησε στην θέση του φορ τον Αλμέιδα αντί των Ποστίγκα και Ολιβέιρα. Από την άλλη πλευρά,ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε προέβη στο να χρησιμοποιήσει τον Νεγρέδο,πράγμα που σίγουρα εξέπληξε. Αντί,δηλαδή,να διαλέξει την πολυδοκιμασμένη τακτική 4-6-0, η τελική του επιλογή ήταν το 4-2-2-1. Και πάλι,όμως,έδειξε να το παίρνει πάνω του αφού και σε αυτή την περίπτωση το αναμενόμενο θα ήταν να βάλει τον Τόρρες. Πιθανώς,η μέτρια απόδοση του παίχτη της Τσέλσι απέναντι στην Κροατία να τον προβλημάτισε. Έτσι,κατέληξε στον άσσο της Σεβίλλης που είναι ιδιαίτερα ταχύς και ταιριάζει στο στυλ της Ισπανίας και στις σκέψεις του προπονητή του.

Η Πορτογαλία μπήκε αποφασισμένη στο παιχνίδι με αυτοσκοπό την νίκη. Ίσως,να είναι και η πρώτη ομάδα μέχρι στιγμής, με αντίπαλο την Ισπανία, που από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο επιδίωκε την νίκη και δεν θα ήταν ευχαριστημένη με κάτι λιγότερο. Έως το 20' ο ρυθμός του αγώνα προέβαλε ευοίωνα στοιχεία για την συνέχεια,πράγμα, ωστόσο, που δεν πήρε σάρκα και οστά. Στο πρώτο ημίχρονο δεν σημειώθηκε καμία μεγάλη ευκαιρία καθώς,ειδικά, η Πορτογαλία και λιγότερο η Ισπανία δημιούργησαν λίγες ολοκληρωμένες φάσεις. Ο Ρονάλντο,έδειχνε πολύ νευρικός και δεν έπαιζε με καθαρό μυαλό το οποίο απαιτούνταν. Συνήθως,η πρώτη ενέργεια του ήταν να σουτάρει όταν έπαιρνε την μπάλα πριν ξεκαθαρίσει ποιες είναι οι επιλογές του. Και ο 27χρονος παίχτης αλλά και ο Νάνι ενώ τυπικά έπαιζαν στις πτέρυγες,κατά βάση,ξεκινούσαν από εκεί και συνέκλιναν προς το κέντρο. Αρκετά αποτελεσματικός ο Νάνι, στο πρώτο μέρος, που βοηθούσε σημαντικά και στην άμυνα. Μόνο ο Αλμέιδα,στην ουσία,δεν γυρνούσε για να μαρκάρει με τους υπόλοιπους 10 να βρίσκονται πίσω από την γραμμή του κέντρου όποτε η Ισπανία έκανε επίθεση. Αντίθετα,όποτε η Πορτογαλία είχε την κατοχή της μπάλας μόνο τα δύο σέντερ-μπακς έμεναν πίσω αφού ακόμα και τα δύο μπακς,Κοεντράο και Περέιρα,φρόντιζαν να περνάνε μπροστά και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη. Όσον αφορά το τίκι-τάκα,οι Ισπανοί αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα στο να το αποτυπώσουν στο χορτάρι. Τα τρία κεντρικά χαφ,Βελόσο,Μεϊρέλες και Μοουτίνιο,καθώς και οι Νάνι,Ρονάλντο από τα πλάγια δεν έδιναν τον χώρο και τον χρόνο στους αντιπάλους τους για να παίξουν τις πολλές κοντινές πάσες που συνηθίζουν. Στόχος των φούριας ρόχας ήταν να κατεβάζουν την μπάλα πιο πολύ από τα αριστερά,από την πλευρά που έπαιζαν Άλμπα και Ινιέστα,ένα εγχείρημα που αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες. Τσάμπι Αλόνσο και Σίλβα έδειχναν να κινούνται σε ρηχά νερά και τράβηξαν,έτσι,πίσω δημιουργικά την ομάδα τους και,ως συνέπεια,δεν τροφοδοτούσαν ορθά τον Νεγρέδο. Ο τελευταίος έμοιαζε απομονωμένος και χαμένος ανάμεσα στα δύο σέντερ-μπακς,Πέπε και Μπρούνο Άλβες,της Σελεσάο.

Στο δεύτερο ημίχρονο,οι θεωρητικά γηπεδούχοι ήταν και πάλι αυτοί που μπήκαν πιο δυνατά στο παιχνίδι και μέχρι το 60' έλεγχαν τον ρυθμό του. Η πίεσή τους,ωστόσο,δεν απέφερε καρπούς αφού στην τελική προσπάθεια τα χαλούσαν. Για παράδειγμα,παρά το ότι η μπάλα στο 57' και στο 59' βρήκε σε πλεονεκτική θέση τον Αλμέιδα ο επιθετικός της Μπεσίκτας ήταν αδύνατο να σκοράρει δοκιμάζοντας σουτ από τα αριστερά της μεγάλης περιοχής,όπως και χρειάστηκε να κάνει. Οι πάσες που επιζητάει ο Αλμέιδα,με βάση το στυλ του,δεν ήρθαν και αντικαταστάθηκε στο 81' με τον Ολιβέιρα. Αναμφίβολα,θα ήταν πιο πρακτικό να αρχίσει ο δεύτερος στην θέση του επιθετικού ανοίγοντας με το παιχνίδι του κενούς χώρους στους συμπαίκτες του και κρατώντας μπάλα. Ο Αλμέιδα,κάλλιστα,θα μπορούσε να περάσει στα τελευταία λεπτά του αγώνα όταν και οι εξτρέμς θα επιχειρούσαν πιο πολύ σέντρες στα αντίπαλα καρέ,στοιχείο που συμβαδίζει με τον τρόπο παιχνιδιού του. Από το 60' μέχρι το 90',οι φούριας ρόχας επέβαλλαν τον ρυθμό τους σε ένα χρονικό σημείο που οι Πορτογάλοι δεν ήθελαν να ξοδέψουν άλλες δυνάμεις και περιορίζονταν αποκλειστικά στις αντεπιθέσεις. Έτσι,έλαβε χώρα και η σημαντικότερη φάση στο δεύτερο μισό όταν η πλευρά του Πάουλο Μπέντο πέρασε αστραπιαία το κέντρο,μετά από κακό χτύπημα φάουλ του Αλόνσο. Ο Μεϊρέλες μεταβίβασε την μπάλα την σωστή στιγμή στον Ρονάλντο που είχε την ευκαιρία να κλειδώσει την νίκη,όμως,το σουτ του έφυγε απελπιστικά άουτ.

Η Ισπανία στην παράταση είχε τον πρώτο λόγο και έπαιζε στο μισό γήπεδο την αντίπαλό της. Η Πορτογαλία,σαφώς,είχε ξεμείνει από αντοχή και,κυρίως, απομάκρυνε για 30 λεπτά την μπάλα μη έχοντας άλλη επιλογή πέρα από τα πέναλτι. Η ομάδα του Ντελ Μπόσκε δεν ρίσκαρε για να χτυπήσει το ματς και διαδραμάτισε βαρυσήμαντο ρόλο το γεγονός ότι είχε κάνει και τις τρεις αλλαγές πριν την λήξη της κανονικής διάρκειας. Στο 103' πραγματοποιήθηκε και η πιο απειλητική φάση του ματς όταν ο Ινιέστα από την καρδία της άμυνας δεν κατόρθωσε να νικήσει τον Ρουί Πατρίσιο. Καταπληκτική προσπάθεια και πάσα είχε κάνει προηγουμένως ο Πέδρο που αναστάτωσε τους προσωπικούς αντιπάλους του με τις τρίπλες του. Το 0-0 παρέμεινε μέχρι το 120' και όλα θα λυνόντουσαν στα πέναλτι. Οι παίχτες που ευστόχησαν ήταν οι: Ινιέστα,Πέπε,Πικέ,Νάνι,Ράμος και Φάμπρεγας. Οι ποδοσφαιριστές που δεν βρήκαν δίχτυα ήταν οι: Αλόνσο,Μοουτίνιο και Άλβες. Η Ισπανία κέρδισε,έτσι,το ένα από τα δύο εισιτήρια για τον τελικό και πλέον μένει να δούμε αν θα σπάσει το ρεκόρ. Θα είναι το πρώτο ομοσπονδιακό συγκρότημα που θα έχει κατακτήσει τρεις συνεχόμενους  τίτλους, σε περίπτωση που σηκώσει στον αέρα το τρόπαιο του Euro 2012. Περιμένει να μάθει τον αντίπαλο της ο οποίος θα είναι η Ιταλία ή η Γερμανία,και μετά το Euro 2008 και το Παγκόσμιο Κύπελλο 2010 θα παλέψει για έναν ακόμη στο Κίεβο.

Από την Ισπανία,σίγουρα, ξεχώρισαν δύο παίχτες που την επόμενη αγωνιστική περίοδο,κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι και συμπαίκτες. Ο Ζόρντι Άλμπα,που πρέπει να θεωρείται πρώην παίκτης της Βαλένθια και νυν της Μπαρτσελόνα,ήταν εκπληκτικός όπως και στο ματς με την Γαλλία. Τρομερές κούρσες σε όλη την αριστερή πτέρυγα και μεγάλο πάθος στα μαρκαρίσματα επέδειξε ο νεαρός αριστερός μπακ. Με άλλα λόγια,προκάλεσε προβλήματα τόσο στον Νάνι όσο και στον Περέιρα. Ο Ινιέστα ξανά αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους στο γήπεδο και παρουσιάζει με την απόδοσή του σταθερότητα. Αναντικατάστατο εργαλείο στην φαρέτρα του Ντελ Μπόσκε που από την αρχή του Euro, σε κάθε του εμφάνιση, προκαλεί τον θαυμασμό των φιλάθλων. Ήταν ο παίχτης, που για άλλη μια φορά, έπαιρνε την πάσα από τον Τσάβι,έτρεχε αρκετά μέτρα και έφερνε κοντά τους συμπαίκτες του στην αντίπαλη άμυνα. Ο Σίλβα δεν πήρε πρωτοβουλίες και από την δεξιά πτέρυγα πονούσε η Ισπανία. Παράλληλα,αυτό δεν βοήθησε και τον Νεγρέδο που περίμενε την κάθετη πάσα του Σίλβα η οποία δεν ήρθε ποτέ. Και οι δύο αντικαταστάθηκαν με τους Πέδρο και Φάμπρεγας,αντίστοιχα. Από την άλλη πλευρά,ο Πέπε ήταν ο κορυφαίος του ματς και με τον Μπρούνο Άλβες είχαν στήσει έναν τοίχο μπροστά από το τέρμα του Ρουί Πατρίσιο. Μόνο στα πέναλτι θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση στην υπόθεση πρόκριση αφού και οι δύο αμυντικοί φαίνονταν πολύ σκληροί για να πεθάνουν. Η κοινή τους θητεία στην Πόρτο έχει μεγάλη σημασία και η χημεία μεταξύ τους είναι ολοφάνερη. Σχετικά με τον Αλμέιδα, γεννούνται ερωτηματικά με το κατά πόσο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απογοήτευση ή θύμα της τακτικής. Τέλος,ο Ρονάλντο,με τα τέσσερα δοκάρια στην διοργάνωση(!),δεν έπαιξε τόσο καλά όσο στα ματς με την Ολλανδία και την Τσεχία,ωστόσο,οι απαιτητικοί υποστηρικτές της Πορτογαλίας έχουν ήδη αλλάξει την στάση τους απέναντι του και έχει,δίκαια,ξανακερδίσει τον σεβασμό τους.