Μισώ την κίνηση ορισμένων ποδοσφαιριστών να πουλάνε οπαδιλίκι για να αγαπηθούν με έναν πλάγιο τρόπο από τους οπαδούς, έστω από τους χαζούς.
Αλλά φάνηκε πως ο Παυλής όταν φιλούσε το σήμα το εννοούσε. Σήμερα ήρθαν τα αποδεικτικά στοιχεία, μέσα από την ανακοίνωση αποχώρησής του από το ποδόσφαιρο.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας του σταμάτησε την μπάλα σε ηλικία 24 χρονών. Ωστόσο, τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο απλά όσο ακούγονται.
Στην δύσκολη εφηβική ηλικία η πλειονότητα των παιδιών έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους: το διάβασμα ή την μπάλα. Στην πρώτη περίπτωση κάνεις θυσία προσωπικό σου χρόνο, για κάτι εντελώς Α- διασκεδαστικό.
Από την άλλη στη δεύτερη, μπορεί να την βρίσκεις στο χορτάρι αλλά ο σκεπτόμενος ξέρει κατά βάθος πως η επιλογή του κρύβει πολύ μεγάλο ρίσκο. Είτε απλά λόγω αποτυχίας στην αναρρίχηση είτε από παράπλευρους λόγους, λόγους ατυχίας, όπως είναι αυτοί της υγείας.
Ωστόσο, ο Παυλής έδειξε την απόλυτη αξιοπρέπεια και παράλληλα την λατρεία του στην ΑΕΚ. Ενώ θεωρητικά μένει ξεκρέμαστος σε πολύ μικρή ηλικία, και επαγγελματικά και ψυχολογικά, η ανακοίνωση του αναφερόταν μόνο στην εισαγωγή στο προσωπικό του πρόβλημα.
Η υπόλοιπη αφορά την αγάπη του για τον σύλλογο, για τον οποίο εύχεται μέσα από την καρδιά του να επιστρέψει στην Σούπερλιγκα. Είναι φανερό πως ο πόνος του για την κατάντια της ΑΕΚ είναι μεγαλύτερος από το δράμα που περνά.
Και το κυριότερο: Όλα αυτά τα λέει χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα. Ούτε για να γίνει σύνθημα όταν παίζει, ούτε για να του βάλουν πλάτη οι οπαδοί όταν δεν παίζει καλά.
Η πρότασή μου είναι να γίνει με τον Παυλή κάτι όπως αυτό που είχε γίνει με τον Δε λα Ρεδ. Ο μέσος της Ρεάλ μετά το πρόβλημα του στην καρδιά έμεινε κοντά στην ομάδα, σαν σύμβουλος του Μοουρίνιο. Θα άξιζε να γίνει μία παρόμοια ενέργεια.
Αλλά φάνηκε πως ο Παυλής όταν φιλούσε το σήμα το εννοούσε. Σήμερα ήρθαν τα αποδεικτικά στοιχεία, μέσα από την ανακοίνωση αποχώρησής του από το ποδόσφαιρο.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας του σταμάτησε την μπάλα σε ηλικία 24 χρονών. Ωστόσο, τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο απλά όσο ακούγονται.
Στην δύσκολη εφηβική ηλικία η πλειονότητα των παιδιών έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους: το διάβασμα ή την μπάλα. Στην πρώτη περίπτωση κάνεις θυσία προσωπικό σου χρόνο, για κάτι εντελώς Α- διασκεδαστικό.
Από την άλλη στη δεύτερη, μπορεί να την βρίσκεις στο χορτάρι αλλά ο σκεπτόμενος ξέρει κατά βάθος πως η επιλογή του κρύβει πολύ μεγάλο ρίσκο. Είτε απλά λόγω αποτυχίας στην αναρρίχηση είτε από παράπλευρους λόγους, λόγους ατυχίας, όπως είναι αυτοί της υγείας.
Ωστόσο, ο Παυλής έδειξε την απόλυτη αξιοπρέπεια και παράλληλα την λατρεία του στην ΑΕΚ. Ενώ θεωρητικά μένει ξεκρέμαστος σε πολύ μικρή ηλικία, και επαγγελματικά και ψυχολογικά, η ανακοίνωση του αναφερόταν μόνο στην εισαγωγή στο προσωπικό του πρόβλημα.
Η υπόλοιπη αφορά την αγάπη του για τον σύλλογο, για τον οποίο εύχεται μέσα από την καρδιά του να επιστρέψει στην Σούπερλιγκα. Είναι φανερό πως ο πόνος του για την κατάντια της ΑΕΚ είναι μεγαλύτερος από το δράμα που περνά.
Και το κυριότερο: Όλα αυτά τα λέει χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα. Ούτε για να γίνει σύνθημα όταν παίζει, ούτε για να του βάλουν πλάτη οι οπαδοί όταν δεν παίζει καλά.
Η πρότασή μου είναι να γίνει με τον Παυλή κάτι όπως αυτό που είχε γίνει με τον Δε λα Ρεδ. Ο μέσος της Ρεάλ μετά το πρόβλημα του στην καρδιά έμεινε κοντά στην ομάδα, σαν σύμβουλος του Μοουρίνιο. Θα άξιζε να γίνει μία παρόμοια ενέργεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου