Οι κιτρινόμαυροι βρίσκονται σε δεινή θέση και φέτος βιώνουν πιθανώς την πιο δύσκολη περίοδο της ιστορίας τους. Ο Άρης ήταν ένα ηφαίστειο που τόσα χρόνια έβραζε και με την λάβα του σκέπασε τις προσδοκίες των ''υγειών'' οπαδών του. Το μόνο που απομένει είναι να φανεί αν θα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του,σαν φοίνικας.
Είναι πασιφανές πως τα προβλήματα στον Άρη δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ήταν το φυσικό επακόλουθο της κατάστασης. Η κακοδιαχείριση και η αδιαφάνεια ήταν δύο στοιχεία που πονούσαν τον Άρη,ειδικά στις θητείες των Λάμπρου Σκόρδα και Θανάση Αθανασιάδη. Δύο πρόεδροι που βάσει των χαρακτήρων τους δεν μπορούσαν να καλύψουν αποτελεσματικά την θέση-''ηλεκτρική καρέκλα'' του Άρη. Η εκρηκτικότητα του πρώτου τον πρόδωσε ενώ η απουσία του δεύτερου από την πρώτη γραμμή τράβηξε πίσω την ομάδα. Με άλλα λόγια, κανένας από τους δύο δεν έπιασε το πολυπόθητο μέτρο. Επιπλέον,στην περίπτωση του Αθανασιάδη κάποιος θα νόμιζε πως πρόεδρος δεν ήταν ο ίδιος αλλά ο Γιάννης Κόντης,που ουσιαστικά ήταν ο ιθύνων νους. Οι πρωτοβουλίες του και ο πολύπλευρος ρόλος του στο κλαμπ δημιουργούσαν ένα χάσμα αρμοδιοτήτων στα μάτια των οπαδών του Άρη. Κύριο έργο του,χωρίς αμφιβολία,ήταν ο σχεδιασμός και η ολοκλήρωση των μεταγραφών. Οι ''άκρες'' του στο ποδοσφαιρικό παζάρι όπως στη Μπαρτσελόνα και στην βραζιλιάνικη φημισμένη εταιρεία Τράφικ ήταν ένας άσσος στο μανίκι της ομάδας που δεν χρησιμοποιήθηκε επιτυχημένα. Κάποιες χρονιές,μάλιστα (χαρακτηριστική περίπτωση η σεζόν 2006/2007), η επιλογή των ποδοσφαιριστών έμοιαζε σαν τζακ-ποτ. ''Καραβιές'' παιχτών έφταναν στην Θεσσαλονίκη που δεν ήταν αναγνωρισμένοι στοιχειωδώς ούτε στην χώρα προέλευσής τους. Τα φιλικά με Μπόκα Τζούνιορς και Πενιαρόλ και οι μεταγραφές των Αμορόσο,Γρασιάν και Αμπρέου προσέφεραν πρόσκαιρα οικονομικά οφέλη και οι επιπτώσεις του ''αμαρτωλού'' παρελθόντος έκαναν φέτος εμφανή την παρουσία τους. Η κατασπατάληση χρημάτων που γινόταν αποτελεί ένα μεγάλο βάρος στην πλάτη του Άρη παρά την οικονομική ανάσα από τις συμμετοχές στο Europa League. Επιπρόσθετα,η στελέχωση της ομάδας σε νευραλγικά πόστα με άτομα που δεν ήταν κατάλληλα για την θέση αποτελεί άλλο ένα μελανό σημείο. Είναι παράλογο εργαζόμενοι που προστατεύουν την αποστολή να προκαλούν επεισόδια ενώ ρόλος τους είναι να τα διευθετούν. Δεν γίνεται ένα τέτοιο άτομο να αποκαλεί ''black bastard'' τον Κουίνσι μετά το Παο-Άρης και την επόμενη αγωνιστική με τον Αστέρα Τρίπολης να δημιουργεί έντονο καβγά έξω από το Βικελίδης. Μέσα από παρόμοιες καταστάσεις αμαυρώνεται το όνομα και η φήμη ενός σωματείου. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν φυσικά και ορισμένοι οπαδοί του Άρη που δεν είναι λίγοι. Οι τυπικά πιο σκληροπυρηνικοί επέφεραν σε ματς με απρόβλεπτο σκορ την μεγαλύτερη ζημιά στην ομάδα τους. Ένα διαρκές βουητό και μουρμούρα επικρατούσε σε πολλά παιχνίδια πριν καλά καλά ξεκινήσει ο αγώνας με τους οπαδούς να ''λιθοβολούν'' την ομάδα τους αντί να της δίνουν χέρι βοηθείας. Μάλιστα,αρκετοί από αυτούς δεν σταματούσαν εκεί και συνέχιζαν την ''αρρωστημένη'' αυτή κατάσταση και εκτός γηπέδου. Είχε γίνει συνήθεια τα τελευταία χρόνια η ομάδα του Άρη να φεύγει από την πίσω πόρτα,σαν να ήταν σε εμπόλεμη ζώνη. ''Η μπάλα έπαιρνε'' συχνά και τους αντιπάλους της που σημείωναν ευνοϊκό σκορ στο Βικελίδης,οι οποίοι συνήθως αναχωρούσαν με καθυστέρηση από το γήπεδο και υπό μεγάλη αστυνομική δύναμη. Για παράδειγμα,Σκόντα Ξάνθη,Παναιτωλικός,Ατρόμητος και Αστέρας Τρίπολης(ειδικά με τους Αρκάδες θύμιζε ''κόλαση'') αποχώρησαν μετά κόπων και βασάνων την φετινή αγωνιστική περίοδο. Επιπρόσθετα,η μακροχρόνια κόντρα Super 3 και Ιερολοχιτών χώρισε οπαδικά την ομάδα σε δύο στρατόπεδα. Δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο την ίδια στιγμή να ακούγονται δύο διαφορετικά συνθήματα στο γήπεδο,πράγμα που σίγουρα προκαλούσε απορία εντός αγωνιστικού χώρου. Ο πόλεμος αυτός δεν απέφερε καρπούς αλλά μόνο έβλαψε την ομάδα.
Η μη αδειοδότηση του Άρη ήταν ένα πρόσκομμα που το σωματείο κλήθηκε να ξεπεράσει. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και η ομάδα χρειάζεται να αποδείξει πως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Μόνο 3 μεταγραφές(παίχτες άνω των 24 χρονών) μπορούν να πραγματοποιήσουν οι κιτρινόμαυροι και σίγουρα πλέον λάθος κίνηση δεν συγχωρείται. Οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές πρέπει να είναι κάτω του προαναφερθέντος ηλικιακού έτους,κάτι που σημαίνει πως οι περισσότεροι θα προέρχονται από την δεύτερη ομάδα. Αναμφίβολα,ο Μάκης Κατσαβάκης έχει ένα πολύ δύσκολο έργο ενώ παράλληλα θα φανεί και τι δουλειά είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια με τους συγκεκριμένους παίχτες στα τμήματα υποδομής. Δεν υπάρχουν χρήματα για πολυτέλειες στα γραφεία παρά μόνο προσφυγές. Το έντονο ελληνικό στοιχείο στην ομάδα,βέβαια,δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί μειονέκτημα μόνο. Οι οπαδοί του Άρη παρακαλούσαν να δουν στο ρόστερ παίχτες από τα ''σπλάχνα'' του σωματείου όταν η ομάδα έσφυζε από ξένους παίχτες αμφιβόλου ποιότητας. Δεύτερο και βαρυσήμαντο εμπόδιο είναι η απογοήτευση των υποστηρικτών του Άρη,πράγμα που καθρεπτίζεται μέσα από την αγορά των εισιτηρίων διαρκείας. Για να το πούμε λαϊκά, ο κόσμος έχει ξενερώσει να βλέπει τα ίδια και τα ίδια,το ίδιο μουντό σκηνικό. Ωστόσο,όπως προαναφέρθηκε, έχει εν μέρει και ο ίδιος βάλει το λιθαράκι του σε αυτό. Η οικονομική κρίση αποτελεί έναν παράγοντα που έχει πλήξει τις τσέπες του και πλέον οι προτεραιότητες για πολλούς είναι άλλες,οι βιοτικές. Επίσης,ο Άρης πρέπει να ξανακερδίσει τις εντυπώσεις και να ξαναφτιάξει την εικόνα του. Άνθρωποι που δούλευαν στους κιτρινόμαυρους έφυγαν με το κεφάλι χαμηλά,σχεδόν διωγμένοι. Αρνητικές αναμνήσεις τους συνοδεύουν και το κύρος του Άρη έχει πέσει δραματικά στα μάτια τους.
Απαραίτητη ανάγκη είναι ο κόσμος να γυρίσει στις κερκίδες του Βικελίδης. Αποτελεί την κινητήρια δύναμη του Άρη και το γεγονός αυτό θα επιτευχθεί μόνο με κατακόρυφη μείωση της τιμής των μεμονωμένων εισιτηρίων. Η διοίκηση της ομάδας πρέπει να διδαχθεί από το παράδειγμα του σέρβικου ντέρμπι Ερυθρός Αστέρας-Παρτιζάν στο οποίο η χαμηλότερη τιμή του εισιτηρίου είναι 3,5 ευρώ. Μόνο αν κινηθεί προς αυτή τη κατεύθυνση θα πετύχει τα sold outs που επιθυμεί που παράλληλα θα αποφέρουν και οικονομικά οφέλη.Υπό άλλες συνθήκες, τα κενά καθίσματα θα ξεπερνούν κατά πολύ τα άτομα που προσήλθαν στο γήπεδο. Επιπλέον,είναι μονόδρομος το τωρινό ρόστερ ''να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά'' και η ''συνταγή'' του Μάκη Κατσαβάκη να πιάσει τόπο. Χρειάζεται να διακριθούν και ως συνέπεια να πωληθούν παίχτες για να μπουν έσοδα στα ταμεία. Βέβαια,κύρια προϋπόθεση είναι η ύπαρξη μίας στοιχειώδους έστω ευρυθμίας στα οικονομικά της ΠΑΕ. Το στοιχείο αυτό τονίζεται διότι ακόμα και αν λάμψουν ποδοσφαιριστές της ομάδας, στο τέλος θα αγοραστούν με τιμές ''κοψοχρονιάς'' και όλοι θα μιλάνε για ακόμη μια φορά για ''περήφανες πωλήσεις''. Με διασφαλισμένη την οικονομική του ισορροπία,ο Άρης ''δεν θα έχει δεμένα τα χέρια του'' αλλά θα διαθέτει περηφάνια και αξιοπρέπεια στο μεταγραφικό παζάρι,θέτοντας τους δικούς του όρους.
Σχόλιο του: Γιώργου Μπισσάρα στην εφημερίδα Metrosport.
Είναι πασιφανές πως τα προβλήματα στον Άρη δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ήταν το φυσικό επακόλουθο της κατάστασης. Η κακοδιαχείριση και η αδιαφάνεια ήταν δύο στοιχεία που πονούσαν τον Άρη,ειδικά στις θητείες των Λάμπρου Σκόρδα και Θανάση Αθανασιάδη. Δύο πρόεδροι που βάσει των χαρακτήρων τους δεν μπορούσαν να καλύψουν αποτελεσματικά την θέση-''ηλεκτρική καρέκλα'' του Άρη. Η εκρηκτικότητα του πρώτου τον πρόδωσε ενώ η απουσία του δεύτερου από την πρώτη γραμμή τράβηξε πίσω την ομάδα. Με άλλα λόγια, κανένας από τους δύο δεν έπιασε το πολυπόθητο μέτρο. Επιπλέον,στην περίπτωση του Αθανασιάδη κάποιος θα νόμιζε πως πρόεδρος δεν ήταν ο ίδιος αλλά ο Γιάννης Κόντης,που ουσιαστικά ήταν ο ιθύνων νους. Οι πρωτοβουλίες του και ο πολύπλευρος ρόλος του στο κλαμπ δημιουργούσαν ένα χάσμα αρμοδιοτήτων στα μάτια των οπαδών του Άρη. Κύριο έργο του,χωρίς αμφιβολία,ήταν ο σχεδιασμός και η ολοκλήρωση των μεταγραφών. Οι ''άκρες'' του στο ποδοσφαιρικό παζάρι όπως στη Μπαρτσελόνα και στην βραζιλιάνικη φημισμένη εταιρεία Τράφικ ήταν ένας άσσος στο μανίκι της ομάδας που δεν χρησιμοποιήθηκε επιτυχημένα. Κάποιες χρονιές,μάλιστα (χαρακτηριστική περίπτωση η σεζόν 2006/2007), η επιλογή των ποδοσφαιριστών έμοιαζε σαν τζακ-ποτ. ''Καραβιές'' παιχτών έφταναν στην Θεσσαλονίκη που δεν ήταν αναγνωρισμένοι στοιχειωδώς ούτε στην χώρα προέλευσής τους. Τα φιλικά με Μπόκα Τζούνιορς και Πενιαρόλ και οι μεταγραφές των Αμορόσο,Γρασιάν και Αμπρέου προσέφεραν πρόσκαιρα οικονομικά οφέλη και οι επιπτώσεις του ''αμαρτωλού'' παρελθόντος έκαναν φέτος εμφανή την παρουσία τους. Η κατασπατάληση χρημάτων που γινόταν αποτελεί ένα μεγάλο βάρος στην πλάτη του Άρη παρά την οικονομική ανάσα από τις συμμετοχές στο Europa League. Επιπρόσθετα,η στελέχωση της ομάδας σε νευραλγικά πόστα με άτομα που δεν ήταν κατάλληλα για την θέση αποτελεί άλλο ένα μελανό σημείο. Είναι παράλογο εργαζόμενοι που προστατεύουν την αποστολή να προκαλούν επεισόδια ενώ ρόλος τους είναι να τα διευθετούν. Δεν γίνεται ένα τέτοιο άτομο να αποκαλεί ''black bastard'' τον Κουίνσι μετά το Παο-Άρης και την επόμενη αγωνιστική με τον Αστέρα Τρίπολης να δημιουργεί έντονο καβγά έξω από το Βικελίδης. Μέσα από παρόμοιες καταστάσεις αμαυρώνεται το όνομα και η φήμη ενός σωματείου. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν φυσικά και ορισμένοι οπαδοί του Άρη που δεν είναι λίγοι. Οι τυπικά πιο σκληροπυρηνικοί επέφεραν σε ματς με απρόβλεπτο σκορ την μεγαλύτερη ζημιά στην ομάδα τους. Ένα διαρκές βουητό και μουρμούρα επικρατούσε σε πολλά παιχνίδια πριν καλά καλά ξεκινήσει ο αγώνας με τους οπαδούς να ''λιθοβολούν'' την ομάδα τους αντί να της δίνουν χέρι βοηθείας. Μάλιστα,αρκετοί από αυτούς δεν σταματούσαν εκεί και συνέχιζαν την ''αρρωστημένη'' αυτή κατάσταση και εκτός γηπέδου. Είχε γίνει συνήθεια τα τελευταία χρόνια η ομάδα του Άρη να φεύγει από την πίσω πόρτα,σαν να ήταν σε εμπόλεμη ζώνη. ''Η μπάλα έπαιρνε'' συχνά και τους αντιπάλους της που σημείωναν ευνοϊκό σκορ στο Βικελίδης,οι οποίοι συνήθως αναχωρούσαν με καθυστέρηση από το γήπεδο και υπό μεγάλη αστυνομική δύναμη. Για παράδειγμα,Σκόντα Ξάνθη,Παναιτωλικός,Ατρόμητος και Αστέρας Τρίπολης(ειδικά με τους Αρκάδες θύμιζε ''κόλαση'') αποχώρησαν μετά κόπων και βασάνων την φετινή αγωνιστική περίοδο. Επιπρόσθετα,η μακροχρόνια κόντρα Super 3 και Ιερολοχιτών χώρισε οπαδικά την ομάδα σε δύο στρατόπεδα. Δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο την ίδια στιγμή να ακούγονται δύο διαφορετικά συνθήματα στο γήπεδο,πράγμα που σίγουρα προκαλούσε απορία εντός αγωνιστικού χώρου. Ο πόλεμος αυτός δεν απέφερε καρπούς αλλά μόνο έβλαψε την ομάδα.
Η μη αδειοδότηση του Άρη ήταν ένα πρόσκομμα που το σωματείο κλήθηκε να ξεπεράσει. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και η ομάδα χρειάζεται να αποδείξει πως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Μόνο 3 μεταγραφές(παίχτες άνω των 24 χρονών) μπορούν να πραγματοποιήσουν οι κιτρινόμαυροι και σίγουρα πλέον λάθος κίνηση δεν συγχωρείται. Οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές πρέπει να είναι κάτω του προαναφερθέντος ηλικιακού έτους,κάτι που σημαίνει πως οι περισσότεροι θα προέρχονται από την δεύτερη ομάδα. Αναμφίβολα,ο Μάκης Κατσαβάκης έχει ένα πολύ δύσκολο έργο ενώ παράλληλα θα φανεί και τι δουλειά είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια με τους συγκεκριμένους παίχτες στα τμήματα υποδομής. Δεν υπάρχουν χρήματα για πολυτέλειες στα γραφεία παρά μόνο προσφυγές. Το έντονο ελληνικό στοιχείο στην ομάδα,βέβαια,δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί μειονέκτημα μόνο. Οι οπαδοί του Άρη παρακαλούσαν να δουν στο ρόστερ παίχτες από τα ''σπλάχνα'' του σωματείου όταν η ομάδα έσφυζε από ξένους παίχτες αμφιβόλου ποιότητας. Δεύτερο και βαρυσήμαντο εμπόδιο είναι η απογοήτευση των υποστηρικτών του Άρη,πράγμα που καθρεπτίζεται μέσα από την αγορά των εισιτηρίων διαρκείας. Για να το πούμε λαϊκά, ο κόσμος έχει ξενερώσει να βλέπει τα ίδια και τα ίδια,το ίδιο μουντό σκηνικό. Ωστόσο,όπως προαναφέρθηκε, έχει εν μέρει και ο ίδιος βάλει το λιθαράκι του σε αυτό. Η οικονομική κρίση αποτελεί έναν παράγοντα που έχει πλήξει τις τσέπες του και πλέον οι προτεραιότητες για πολλούς είναι άλλες,οι βιοτικές. Επίσης,ο Άρης πρέπει να ξανακερδίσει τις εντυπώσεις και να ξαναφτιάξει την εικόνα του. Άνθρωποι που δούλευαν στους κιτρινόμαυρους έφυγαν με το κεφάλι χαμηλά,σχεδόν διωγμένοι. Αρνητικές αναμνήσεις τους συνοδεύουν και το κύρος του Άρη έχει πέσει δραματικά στα μάτια τους.
Απαραίτητη ανάγκη είναι ο κόσμος να γυρίσει στις κερκίδες του Βικελίδης. Αποτελεί την κινητήρια δύναμη του Άρη και το γεγονός αυτό θα επιτευχθεί μόνο με κατακόρυφη μείωση της τιμής των μεμονωμένων εισιτηρίων. Η διοίκηση της ομάδας πρέπει να διδαχθεί από το παράδειγμα του σέρβικου ντέρμπι Ερυθρός Αστέρας-Παρτιζάν στο οποίο η χαμηλότερη τιμή του εισιτηρίου είναι 3,5 ευρώ. Μόνο αν κινηθεί προς αυτή τη κατεύθυνση θα πετύχει τα sold outs που επιθυμεί που παράλληλα θα αποφέρουν και οικονομικά οφέλη.Υπό άλλες συνθήκες, τα κενά καθίσματα θα ξεπερνούν κατά πολύ τα άτομα που προσήλθαν στο γήπεδο. Επιπλέον,είναι μονόδρομος το τωρινό ρόστερ ''να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά'' και η ''συνταγή'' του Μάκη Κατσαβάκη να πιάσει τόπο. Χρειάζεται να διακριθούν και ως συνέπεια να πωληθούν παίχτες για να μπουν έσοδα στα ταμεία. Βέβαια,κύρια προϋπόθεση είναι η ύπαρξη μίας στοιχειώδους έστω ευρυθμίας στα οικονομικά της ΠΑΕ. Το στοιχείο αυτό τονίζεται διότι ακόμα και αν λάμψουν ποδοσφαιριστές της ομάδας, στο τέλος θα αγοραστούν με τιμές ''κοψοχρονιάς'' και όλοι θα μιλάνε για ακόμη μια φορά για ''περήφανες πωλήσεις''. Με διασφαλισμένη την οικονομική του ισορροπία,ο Άρης ''δεν θα έχει δεμένα τα χέρια του'' αλλά θα διαθέτει περηφάνια και αξιοπρέπεια στο μεταγραφικό παζάρι,θέτοντας τους δικούς του όρους.
Σχόλιο του: Γιώργου Μπισσάρα στην εφημερίδα Metrosport.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου