Δυο ομάδες με οπαδική αντιπαλότητα αλλά ομοιότητα την νέα τους αρχή. Το restart τους παρουσιάζει κοινά σημεία. Ο πολυάριθμος κόσμος, το αναγεννημένο πάθος ακόμη και το ντου!
Ο Άρης έπαιζε με την Καστοριά ματς γ' εθνικής,ωστόσο την Κυριακή το μαύρο έγινε την άσπρο. Χωρίς διαφήμιση του ματς, χωρίς καμια προβολή της ώρας έναρξης, μαζεύτηκαν στο Βικελίδης 10.000 οπαδοί.
Τα νούμερα μπορεί να μην λένε τίποτα αφού και στην superleague γινόταν κάτι ανάλογο. Τότε, όμως, ο πολύς κόσμος έφερνε πίεση στους παίκτες λόγω της μιζέριας που επικρατούσε σε κάθε χαμμένη μπαλιά...
Σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η διάθεση των οπαδών να στηρίξουν τον Άρη, θύμισε κάτι από τα παλιά, θύμισε στον "ουδέτερο" τον λόγο που εκτιμούσε και σεβόταν τον Άρη!
Ο αμέτρητος κόσμος στα εκδοτήρια του γηπέδου, στο Aris Megastore (για εισιτήρια διαρκείας), καθώς και το ντου πριν την έναρξη του Άρης - Καστοριά είναι ενδεικτικά της δίψας των οπαδών για κάτι φρέσκο.
Επίσης, ανανεωμένη μου φάνηκε και η θύρα 3. Όχι με βάση κάποια ανακαίνιση, αλλά την αλλαγή προσώπων εντός του χώρου των φανατικών. Μου φάνηκε αληθινή, αγνή που έχει απαλλαγεί από το σκοτεινό.
Ο κόσμος ένιωθε κάθε λέξη των συνθημάτων, τραγούδησε με συναίσθημα και πάθος, χωρίς να του φωνάζει κανείς "τραγούδα ρε, θα φας πέσιμο". Απόλαυση...
Άλλωστε, αυτός είναι ο αποκλειστικός ρόλος του οπαδού να ενθαρρύνει. Ή όπως θα "έλεγαν" οι ισπανόφωνες κερκίδες, οι καλύτερες οπαδικά, σκοπός του οπαδού είναι το alentar!
Άρης 3-1 Καστοριά, ή αλλιώς "Άρη θυμίσου μια ζωή μαζί σου"!
