Ο ιδιόρρυθμος κ. Τζιμπούρ...

Απρόβλεπτος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο επιθετικός του Ολυμπιακού σαν προσωπικότητα. Είναι ένας άνθρωπος που αρχικά ίσως σε στραβοκοιτάξει αλλά σε αφήνει να επανακτήσεις την εκτίμησή του. Έτσι,είχε συμβεί και στην πρώτη μας συνομιλία όταν και αναφέρθηκα στην αιγυπτιακή μου δεύτερη υπηκοότητα και η απάντησή του ήταν ''κανονικά δεν θα έπρεπε να μιλάμε''. Ωστόσο,η έκρηξη του Τζιμπούρ δεν συνεχίστηκε και μάλιστα συμφωνήσαμε ότι δύο αραβικές χώρες όπως η Αίγυπτος και η Αλγερία καλό θα ήταν να έχουν συμμαχία και όχι να είναι εχθροί. Πράγμα που τον τιμάει.

Γενικά,όμως,η Αλγερία σαν χώρα ακολουθεί μία πολιτική που δεν συμβαδίζει με τις στρατηγικές των υπόλοιπων βορειοαφρικανικών χωρών. Αίγυπτος,Τυνησία,Μαρόκο και Λιβύη θεωρούνται χώρες πιο δεμένες και αν και δεν στηρίζονται με...πυροτεχνήματα,στο υπόβαθρο έχουν φιλικές τάσεις. Παρόλα αυτά,η Αλγερία στοχεύει στο να βάζει φιτιλιές και κρατάει μία μυστήρια στάση που καθρεπτίζεται συχνά και στον αθλητικό χώρο. Ενώ η Λιβύη προσπαθεί να πάρει τα πάνω της και να συνέλθει από την εμπόλεμη κατάσταση,κάποιοι ανεγκέφαλοι οπαδοί της Αλγερίας πήγαν να περάσουν εικόνες του Καντάφι,ενός ανθρώπου που τόσο αναστάτωσε την ευάριθμη λειτουργία της λιβικής κοινωνίας.

Ο Τζιμπούρ,τελικά,έπεσε στον πειρασμό να τσακωθεί και η φύση του αγώνα αναμφίβολα του τόνωσε τα νεύρα.Τέτοιου είδους ματς είναι κόκκινο πανί για τον αλγερινό που είδε φως και μπήκε. Ευτυχώς, που υπήρξαν άτομα που τον συγκράτησαν γιατί θα μάλωνε ακόμα κι αν έκλειναν οι προβολείς...

Από την άλλη πλευρά,ο Χαλίλχοτζιτς χρειάζεται τον ψύχραιμο Τζιμπούρ στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Αλγερίας και στην περίπτωση που δεν το θεωρεί ωφέλιμο, να μην τον χρησιμοποιεί σε ματς με πολιτικό background όπως είναι π.χ αυτό με αντίπαλο την Αίγυπτο.